Still as ünner´n warme Daek

liggt dat Dörp in weken Snee,

mang de Ellern slöppt de Baek,

ünner´t Ies de blanke See.

spegelt slååprig all de Köpp,

all´ns is ruhig, koolt un klåår,

as de Dood, de eewig slöppt.

nich een Laeven, nich een Luut;

blååg nå´n blågen Haewen treckt

sacht de Rook nå´n Snee herut.

sünner Weh un sünner Lust - -

doch dor treckt mi as in´ Droom

still de Rook to Huus.