Ekke Nekkepenn
De Ünnereerdschen hebbt besonners de Fruuns vun´e Minschen geern. Een harr sik mål in en Deern ut Rantum op Sylt verleeft un he verlööf sik ok mit ehr. Se besunn sik åver nå eenige Tiet anners un verseggt em de´n Koop. Do seggt de Lütte argerlich:
"Ik will di al lehrn, dien Woort to hool´n;
blots wenn du mi segg´n kannst, wonaem ik
heten doh, so schaßt du free waen."
Nu fröög se överall ´rüm, nå de Nååm vun de´n Ünnereerdschen; åver nüms wüß dat ehr to segg´n. Truurig gung se ümher un söch ok de eensååm verlåten Staeden af. As de Tiet neger keem, wo de Lütte ehr håål´n wull; dor opmål keem se bi´n Barg vörbi un höör dorbinn´ dissen Gesang:
"Hüüt schall ik broo´n,
Morrn schall ik backen,
Övermorrn Hochtiet hool´n:
Ik heet Ekke Nekkepenn,
mien Bruut is Inge vun Rantum;
un dat weet nüms as ik alleen."
As de Ünnereerdsche nu de´n drütten Dag keem, ehr to håål´n un ehr froog, wonaem he heten daeh, do sae se:
"Du heets Ekke Nekkepenn !"
Do verswunn de Lütte un keem nümmer wedder.
C. P. Hansen, 1803 bet 1879 - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996