De gode Will
In´ Letsden liggt ool Vadder Hank.
He lett de´n Notår Riedel hålen:
"Herr", seggt he, "ik bün går to krank,
ik hööp indessen, dat mien Quålen
ehr Endschop kriegen, ik warr starven;
un heff Se deshalf kåmen låten,
mien Testament mi aftofåten."
Nå, Riedel seggt denn nu: "Se dörven
sik bi de Sååk nich överielen,
dat Starven, dat hett jümmer Tiet.
Indessen is dat goot betwielen,
dat noch vörher wat Schrifflichet geschüht,
un wenn Se afs´luut dat wünschen sülln,
denn seggn Se mi Ehren letsden Will´n."
Un Vadder Hank beginnt denn nu:
"Ik heff keen Kinner un keen Fru,
un wat mien Fründschop is, de waß
in allen Stücken mi entgaegen
un hett op mi en groten Haß,
wiel se wüssen, dat se vun mi nix kregen.
De kriegen nix, ok nich een Spier. - -
Doch an de School in unse Stadt
heff ik jümmer mien Vergnögen hatt,
wiel ik en Fründ vun Kinner weer,
de will ik denn toeerst bedenken
un ehr dreedusend Dåler schenken." - -
"Dat´s brååv", seggt Riedel, "brååv vun Se !"
"Nå", seggt de Ool, "un för de Kark,
dor schrieven Se ok gefalligst Twee." - -
"Tweedusend Dåler för de Kark ?"
Seggt de Notår. - - "In disse Tiet
warr ik dat selten noch gewåhr,
dat för de Karken wat geschüht. - -
Nå, sünst noch wat ?" fröög de Notår.
"Jå", seggt de Ool, "wiel ik dat weet,
wo slecht dat mit de Armoot steiht,
un dat sik keen ehr deiht erbarmen,
so schrieven Se för de städt´schen Armen - -
nå, will mål seggen - - Föffteihnhunnert."
Nå, wenn sik de Notår ok wunnert,
wodat so´n ollen rieken Mann
so arm un darvtig wåhnen kann,
he schrifft dat dål; de Tügen kåmen,
de Schriff warrt ünner Siegel nåhmen.
Un as dat All´ns is torecht,
blifft Riedel noch bi em un fröög,
wo woll de Slötel waesen daeh
to´t Schapp, wo he sien Geld ´rin laed.
"Hier is de Slötel", seggt de Krank´,
"ik will Se geern gefallig sien,
op Stunns is åver Geld nich binn´."
"Nå, denn Påpiern, mien leve Hank,
Obligåtschonen över ehr Vermögen." - -
"De heff ik miendååg noch nich to sehn kraegen",
seggt Hank. "Nae, Herr Notår,
Påpiern, de sünd ok nich dor."
"Wat ? Gårkeen Geld un keen Påpiern ?
Wo´röver wull´n Se denn testeern ?"
"Jae, Herr, dat deiht mi hartlich leed,
dat ik åhn Vermögen starven mööt,
ik müß in bitter Noot vergriesen
un kunn de´n Hunger knapp man still´n,
nu wull ik doch in´ letsden Will´n
de Lüüd de´n goden Willen wiesen."
Fritz Reuter, 1810 bet 1874 - in Europlatt överdrågen vun Peter Kollund, Rosendåhl 1996
besöök ok mål de´n groten Meister Fritz Reuter in Ståvenhågen, oder virtuell