D e W i n t e r
De Winter
keem woll in de Nacht
heel liesen
över´t Land
un hett mit
all sien witte Pracht
de hele Welt
tohangt.
Ik stapp
heel sachten dör de´n Snee,
kiek mi
verwunnert um.
Denn
all´ns, wat ik nu vör mi seh,
dücht mi so
anners, um un um.
Dat Dörp
leeg so in Fraeden
heel still
un deep,
´naem ´ans
dat lude Laeven
dörch
griese Stråten leep.
Stief un
piel ståht dor op Wacht
de smucken,
hogen Dann´,
as wußen se
mit all ehr Pracht
rein gårnix
antofang´n.
De annern
Bööm ståht nåkelt dor,
verlåten un
alleen.
Se kiekt so
truurig gans un går,
as wenn se
liesen ween´.
De Hüüsen
groot, de Hüüsen siet,
de Finstern
all so blank,
ståht
oprangscheert op jed´een Siet
de hele
Dörpstrååt lang.
Nu gåh ik nå
de Wischen to.
Ik sett mi
dor op´t Heck,
un mien
Gedanken schick ik so
de´n
wieden, wieden Weg.
De Alldag
fallt mit all sien Noot
heel eenfach
vun mi af.
Uns´
Herrgott hett de Welt doch goot
un vull vun
Wunner schaff´.
Hans Moritzen, 1976 - överdrågen in Europlatt vun Peter Kollund, Rosendåhl 1997